Rozdział 10

—Aaa, udusisz mnie! – Wyrwałam się ze śmiechem z żelaznego uścisku Simona.

Ten tylko wzruszył ramionami i poprawił okulary na nosie.

— Musiałem cię wyściskać na zapas – odpowiedział, przeczesując palcami swoją brązową czuprynę.

— No właśnie, a teraz pora na mnie! – Martha otoczyła mnie ramionami, niczym opiekuńcza matka. Nie protestowałam, zawsze lubiłam się do niej przytulać. Poprawiało mi to za każdym razem humor, gdy tak rzucała mi się na szyję.

W końcu odsunęła się ode mnie i stanęła obok swojego narzeczonego. Popatrzyłam na nich z czułością. Zawsze bardzo im kibicowałam. Mimo, że na pierwszy rzut oka byli bardzo od siebie różni – Moja przyjaciółka była wysoka, ale nie należała do najszczuplejszych osób. Ale była śliczna z tymi piwnymi, roześmianymi oczami i długimi, prostymi, ciemnoblond włosami. Natomiast Simon był równie wysoki, ale dość chudy, mając wygląda typowego komputerowca. Ale na pewno był też przystojny, zwłaszcza z jego lekkim zarostem. Zawsze byli zgraną parą i równie cudownymi przyjaciółmi. Tym bardziej czułam się źle, że ich zostawiam.

— Meg, proszę, daj znać jak tylko dojdziesz. – Martha złapała mnie za dłoń.

— Kochanie, wiesz, że to szmat drogi i Meg może dotrzeć dopiero jutro? – Simon upomniał swoją narzeczoną.

—Oj dobra – fuknęła na niego, na chwilę odwracając wzrok w jego stronę, a potem znów patrząc na mnie z troską. – Dzwoń o każdej porze dnia i nocy, pisz do mnie, jak często będziesz mogła i nie ryzykuj za bardzo.  I błagam cię, do cholery, wróć w jednym kawałku. – Nie wytrzymała i znów mnie objęła.

Przewróciłam oczami i posłałam krzywy uśmiech zza pleców Marthy przyjacielowi. Ale w środku bardzo bolała mnie rozłąka z nimi. Za późno było jednak na takie sentymenty. Coś postanowiłam i zamierzałam być w tym konsekwentna.

— Dobra, zaraz mam samolot – powiedziałam, jeszcze raz ściskając oboje przyjaciół. – Długa droga przede mną… – Uśmiechnęłam się do nich krzepiąco.

Chwyciłam walizkę i ostatni raz na nich spojrzałam. Chciałabym zrobić im teraz zdjęcie, jak tak stoją przytuleni i się do mnie uśmiechają. Mogłabym patrzeć na nich za każdym razem, gdyby mi ich brakowało.

—Trzymaj się, Meg – Oboje mi pomachali a ja odwróciłam się w stronę odprawy.

Podróż miała być długa. Ze względu na sytuację, jaka panowała na granicy Rosji i Ukrainy, nie mogłam lecieć na wschód. Najpierw musiałam dostać się do polskiej granicy i tam busem miałam dostać się na Ukrainę razem z innymi reporterami. Denerwowałam się, ale cały czas sobie powtarzałam, że przecież wiele dziennikarzy tam jeździ i jakoś żyją.

Jakoś.

Musiałam pamiętać, że mam jeszcze jeden as w rękawie, a mianowicie moją moc. Nie wiem, czy mi się kiedykolwiek przyda, nie wiem, czy potrafię ją dobrze wykorzystać. A przecież ostatnio mam problemy z jej kontrolowaniem. Ale czułam się trochę lepiej, gdy wiedziałam, że nie jestem taka słaba i bezbronna.

Do Doniecka miałam dostać się samochodem. Tamtejsze lotnisko było ostrzeliwane, więc nie było szans, aby się tam bezpiecznie dostać. Na razie miałam dolecieć do granicy polsko-ukraińskiej, lot miał skończyć się w małym mieście, z którego miałam dostać się do przejścia granicznego w Medyce. W informacjach, jakie otrzymałam od swojej redakcji, zawarte było, kto ma mnie tam odebrać i jak będzie przebiegała moja dalsza podróż. W samolocie dowiedziałam się, że nie tylko ja chcę dostać się do Doniecka, także kilku dziennikarzy się tam wybierało. W Medyce mieliśmy zostać odeskortowani przez ukraińskie wojsko i po kryjomu dostać się pod miasto.

Na samą myśl o tym wszystkim, ciarki przechodziły mi po plecach. To brzmiało tak nierealnie, czułam się, jak w jakimś filmie sensacyjnym.

Pomyśleć tylko, że kilka tygodni temu zareagowałam tak samo na rewelacje przyniesione przez Lokiego. Nie mogłam uwierzyć w to, że istnieją inne światy, magia i tym podobne. A potem przybyli Wanowie, Hodur i świat wywrócił się do góry nogami. I wyglądało na to, że czeka mnie powtórka z rozrywki.  

Brawo dla mnie, sama się na to pisałam.

~~

Zatrzymałem konia przy studni i zsiadłem z niego. Droga była długa, ale udało mi się dotrzeć do celu tuż przed zachodem słońca, które rzucało na wszystko, coraz bardziej pomarańczowe, niemal krwiste refleksy.

Obszedłem dookoła studnię i ruszyłem w stronę ogromnego, rozłożystego jesionu. Jego pień był naprawdę gruby, a gałęzie wystrzeliwały wysoko do nieba, niemal łącząc się z nim. Wysoko w koronie siedział ogromny orzeł. Nie poruszał się, patrzył dumnie w przestrzeń, nie zaszczycając spojrzeniem niczego poniżej korony drzewa. Na jego ramionach usadowił się mały jastrząb, poruszający się niespokojnie i wykręcający głowę na wszystkie strony.

Gdy tylko się zbliżyłem, śnieżnobiała koza i cztery rosłe jelenie o imponującym porożu, pierzchły na wszystkie strony. Posłaniec znany we wszystkich światach, wiewiórka Ratatosk, czmychnęła po pniu i skryła się w zielonych liściach Yggdrasil.

Tak, oto potężny jesion ukazał mi się w całej swej okazałości, a u jego korzeni siedziały trzy kobiety – Norny.

— Oczywiście nie chcemy cię wyganiać ani poganiać, ale przybyłeś akurat w porze podlewania Yggdrasilu– piękna kobieta, o bardzo długich blond włosach, rzuciła znaczące spojrzenie w stronę studni. Była to Urd, odpowiedzialna za przeszłość.

— Nie zbawi was chwila – odparłem. Może i wykazałem się niebywałą ignorancją, ale teraz miałem mało czasu.– A tym razem chcę poradzić się Werdandi. – Zwróciłem się w stronę młodszej od Urd kobiety, siedzącej między nią a trzecią Norną.

— Wiesz przecież, że to bardzo ważny rytuał, a ty nam przeszkadzasz – syknęła najmłodsza z nich, Skuld o czarnych jak węgiel włosach.– To bardzo pracochłonne zajęcie.

Pokręciłem tylko na to głową.

— Zajmij się więc nim, skoro to twój obowiązek – Srebrzyste oczy błysnęły wściekle najmłodszej Nornie, gdy usłyszała moją uwagę.

— Spokojnie. – Dotąd siedząca bez słowa Werdandi, wstała nagle, kończąc nasz spór. Zwróciła na mnie swoje oczy o barwie miodu. Jej długie, hebanowe włosy spływały wzdłuż jej talii na zieloną suknię. Widziałem w jej oczach, że wiedziała, o co chcę zapytać. – Czemu wciąż za nią podążasz? Cały czas o nią pytasz? To już kolejny raz, gdy przybywasz w jej sprawie.

— Dopiero pierwszy raz przybywam ­– naprawdę – w jej sprawie – odparłem twardo. Norny zawsze były takie wścibskie i nieposłuszne. Przybyłem, chciałem zadać pytanie, uzyskać na nie odpowiedź i odejść. Czy to tak dużo?

— Nic nie mówisz, a od nas wymagasz, abyśmy odpowiadały na wszystkie twoje pytania. – Werdandi podeszła do mnie powolnym krokiem. Cały się spiąłem i zacisnąłem dłonie w pięści. Nie lubiłem spotykać się z Nornami i nie miałem zamiaru utrzymywać z nimi bliższego kontaktu. Były przebiegłe i kapryśnie, zwłaszcza Skuld.

— Bo nie ma o czym mówić – odpowiedziałem przez zaciśnięte zęby. – Potrzebuję tej kobiety, to wszystko. I potrzebuję tylko jednej informacji. Więcej nie będę was niepokoił.

Norna teraźniejszości podparła się pod boki, przekrzywiła głowę i spojrzała na mnie uważnie, jakby zastanawiała się, czy warto spełnić moje żądanie. Zachowałem spokojną postawę, jakby to wszystko było poniżej mojej godności, lecz w środku trwałem w napięciu i wyczekiwaniu.

— Obiecujesz? – W końcu się odezwała. Patrzyła na mnie wyczekująco spod zmrużonych powiek. Westchnąłem i odpowiedziałem:

— Obiecuję.

~~~

Późno w nocy dotarliśmy do granic Doniecka. Tak, jak się spodziewałam, odeskortowali nas ukraińscy żołnierze, abyśmy bezpiecznie przeszli przez granicę. Odczuwałam lekkie podekscytowanie, a moim ciałem trzęsła adrenalina. Nie wiem, skąd u mnie taka reakcja – może zachowywałam się odrobinę jak dziecko, niezdające sobie sprawy z powagi sytuacji. Czułam, że czeka mnie coś wielkiego i niebezpiecznego. Oczywiście, że się bałam, bałam się jak cholera. Ale byłam też dumna, że mogę tu być i spełniać swoje marzenie.

Oczywiście, ze to nie miało związku z ostatnimi wydarzeniami w moim życiu.

Zadokowali nas w małym motelu na obrzeżach miasta. Podobno było tu trochę bezpieczniej i spokojniej. Separatyści mieli zajmować budynki publiczne w centrum, do którego jutro miałam pojechać. Podobno trwał ostrzał, a ja miałam trafić w sam środek tej walki. Niby pod ochroną wojska, ale i tak… To raczej nie była dziecinna zabawa.

Dostałam niewielki pokój o białych ścianach, z jednoosobowym łóżkiem pod lewą ścianą, obok była mała szafka nocna z miniaturową lampką. Po lewej stronie drzwi była szafa, pod prawą ścianą biurko, a obok niego wejście do łazienki.  Przedostatni pokój w krótkim korytarzu, motel nie miał nawet windy. Nie przeszkadzało mi to szczególnie, mimo, że byłam na ostatnim piętrze – budynek miał ich tylko trzy.

Rano czekała mnie pobudka dość wcześnie, bo właśnie wtedy było najlepsze światło i było trochę spokojniej, więc mieliśmy czas, żeby zająć dobre, bezpieczne pozycje. W miarę bezpieczne, bo kryjówka w centrum konfliktu raczej wiele bezpieczeństwa nie dawała.

Ale skoro przeżyłam atak trzech doskonale wyszkolonych wojowników z kosmosu, którzy byli ode mnie dwa razy więksi i silniejsi, to i teraz dam sobie radę. Nawet bez Lokiego u boku.

~~

— Gdzie ona jest?! Dlaczego nie…

— Po pierwsze, uspokój się. – Werdandi uniosła rękę, aby mnie uciszyć, co jeszcze bardziej mnie rozwścieczyło. – Przebywasz w obecności Drzewa Strasznego, więc pohamuj swoje uniesienia.

Zacisnąłem zęby. Nie lubiłem, gdy mnie pouczano, ale musiałem zachować spokój. Mimo wszystko, to, co usłyszałem, nie uspokajało mnie ani trochę. Znów muszę jej szukać, znów muszę ją gonić. Co za upokorzenie. Mogłem się domyślić, że ta kobieta będzie sprawiać same problemy. Była jednym, wielkim, chodzącym kłopotem.

— Dlaczego się na to zdecydowała? – Nie mogłem patrzeć w oczy Norn, wzrok utkwiłem w zielonej trawie.

— Nie wiem. Nie są znane mi jej motywacje, nie czytam w myślach innych. Jest w niebezpiecznym miejscu. Jeśli chcesz ją odnaleźć, radzę ci się pospieszyć.  – Norna wróciła na swoje miejsce pod jesionem i przysiadła na jednym z jego korzeni. Trzy kobiety patrzyły na mnie, czekając na moją reakcję. Zniosłem ich spojrzenia.

— Dziękuję ci za pomoc. – Z trudem przeszło mi to przez gardło, ale musiałem zachować szacunek wobec nich. Były opiekunkami Yggdrasil, należało im się to. – Nie będę już was więcej niepokoił. Żegnajcie.

Odwróciłem się i szybko wróciłem do mojego wierzchowca. Chciałem jak najszybciej się stamtąd oddalić. Norny po raz kolejny mnie zdenerwowały. Zawsze, gdy do nich przybywałem, raczyły mnie samymi złymi wieściami. Chyba rzeczywiście zrezygnuję na dobre z ich ,,pomocy”.

Czas ruszyć do przeklętego Midgardu.

~~~

Mocne, silne ramię pociągnęło mnie w dół. Padłam na ziemię, nie przejmując się swoim wyglądem i tym, że błoto brudzi moje ubrania. Musiałam za wszelką cenę chronić aparat.

— Jezu Maria, co ty wyprawiasz kobieto?! – Vladimir, którego żartobliwie przezywali ,,Putin”, darł mi się do ucha swoim łamanym angielskim. Wzruszyłam tylko ramionami.  Ten, gdy to zobaczył, zazgrzytał zębami. Był brutalnym mężczyzną, postawnym, silnym, zarośniętym. Ale też bardzo odpowiedzialnym i gdy przydzielono go do mnie, jako przewodnika, wziął to zadanie sobie do serca i nie opuszczał mnie na krok. Jurij był trochę bardziej wyluzowany, ale to nie znaczyło, że nie był wobec mnie surowy. Nie raz dostałam od nich burę za to, ze za bardzo się wychylam.

— Wy mnie nie rozumiecie, chłopaki. – Powtarzałam im za każdym razem a oni za każdym razem potrząsali głowami, potępiając moją głupotę. – Taka praca. Muszę pieniądze zarabiać.

— A zginąć przy tym chcesz? – Ruda czupryna Jurija zatrzęsła się kolejny raz. Vladimir złapał za kołnierz munduru, jakby brakowało mu powietrza.

— Nie zginę, skoro mam was przy boku. – Wyszczerzyłam się i zanim utkwiłam wzrok w wizjerze aparatu jeszcze pochwyciłam karcące spojrzenia towarzyszących mi żołnierzy.

Wychyliłam się lekko zza muru i zaczęła szukać odpowiedniego kadru przez obiektyw. Właśnie wtedy zdarzyła się okazja, jak jeden z separatystów pojawił się w oknie obserwowanego przez nas budynku i rzucił racę mniej więcej w nasza stronę. Znów poczułam z tyłu szarpnięcie, ale nie schowałam się.

— Co wam zrobi raca?! – krzyknęłam, nie odrywając oczu od wizjera. Chyba nie zdołałam przekrzyczeć wrzasków ludzi, będących w budynku i huku kamieni i cegieł spadających na ziemię, bo Wołodia dalej szarpał mnie za koszulkę.

Gdzieś było słychać strzały, pył raz po raz unosił się w powietrzu, obsypując mnie, chłopaków osłaniających mnie i innych reporterów, ludzi, będących na placu. Ciężko mi się patrzyło, nogi bolały mnie od klęczenia.

To był już kolejny dzień przebywania w Donbasie. Z każdej takiej wyprawy w miasto wracałam umorusana, zmęczona, poraniona od czołgania się, biegania, padania.

Gdy kolejny raz skryłam się za osłoną z muru i oparłam się o niego plecami, stało się coś, co nie działo się już od jakiegoś czasu. Ostatnio przydarzyło mi się to w samochodzie, który wiózł nas przez granicę, ale zdołałam to opanować. Ktoś wtedy odezwał się, że mu zimno. Inni to zbagatelizowali, mówiąc, że jedziemy przez las i do tego dzień był wietrzny.

Ale teraz byliśmy na dworze, w słoneczny dzień. Był środek lata i nie było normalne, że pod moimi stopami, na bruku tworzy się lodowa pokrywa. Dwaj żołnierze na szczęście tego nie zauważyli, więc gorączkowo zaczęłam próbować zamaskować to leżącymi w pobliżu kamieniami i gruzem. Przesuwałam to wszystko stopą i zaczęłam panikować, gdy nagle coś odwróciło moją uwagę. Gdzieś odezwał się potężny huk i wszyscy spojrzeli w tamtą stronę. Na niebie unosiła się chmura pyłu.

~~

Zmierzając do Bifrostu, myślałem, że wybuchnę z wściekłości. Spieszyłem się jak mogłem, poganiając bezlitośnie mojego wierzchowca.

Werdandi widziała wojnę lub bitwę, biedne ulice i uciekających ludzi. Meg udała się do innego kraju, w sam środek jakiegoś konfliktu i ja musiałem teraz za nią biegać i jej szukać.

Powinienem teraz rozkoszować się władzą, którą posiadam. Zasiadałem na tronie Asgardu, miałem wreszcie w garści wszystkie 9 krain. Mogłem zrobić wszystko. Wszyscy musieli się mnie słuchać, bezwarunkowo i mogłem to tak łatwo wykorzystać. Powinienem też zastanowić się wreszcie nad zorganizowaniem ślubu z Sygin, ale od jakiegoś czasu w ogóle nie mam do tego głowy. Tyle możliwości. A ja uganiam się za jedną, małą Jotunką, którą od innych prymitywnych istot różni tylko niewyobrażalna moc.

Chciałem jak najszybciej ją stamtąd zabrać. I nie dlatego, że tak się o nią martwiłem. Tej idiotce coś jeszcze może się stać i będzie dla mnie kompletnie nieprzydatna.

Nie wiem, skąd ona bierze te swoje pomysły. Zostawiłem ją na jakiś czas i już zaczęła szarżować. To dowodziło, że ktoś cały czas musi przy niej być i ją pilnować. Źle zrobiłem, że ją zostawiłem.

Błyskawicznie zeskoczyłem z konia i niemal wbiegłem do siedziby Strażnika. Wystarczyło, że rzuciłem mu jedno twarde spojrzenie, a on już wiedział, gdzie mnie wysłać.

I znów Bifrost porwał mnie na kawałki, rzucił w otchłań i wypluł w Midgardzie. Poczułem gorący wiatr na swojej twarzy i otworzyłem oczy. Kolejny raz ukazała mi się biedna, prymitywna kraina, pełna głupich ludzi. Westchnąłem i kręcąc głową z niedowierzaniem, ruszyłem przed siebie.

Czas udać się na poszukiwania.

~~~

Jak co wieczór, myłam się chyba dwie godziny, wydłubując z włosów drobiny pyłu i gruzu. Łokcie i kolana po takich wyprawach miałam zazwyczaj w błocie, ale szybko oczyszczałam je pumeksem, który polecili mi reporterzy będący tu trochę dłużej ode mnie.

Z jednej strony był to najgorszy moment mojego dnia, z drugiej najprzyjemniejszy. Obmywałam się z tego całego brudu, wreszcie się rozluźniając. Następnego ranka czekało mnie to samo, znów czekało mnie zmaganie się z własnymi słabościami, wysoką temperaturą i uciekaniem przed pociskami i kamieniami. Ale nie myślałam o tym. Najważniejsze to było wrócić do motelu, zjeść coś, przerobić zdjęcia i je wysłać. Wszystko robiłam na bieżąco, tak na wszelki wypadek. Korpus aparatu miałam już trochę obity, a i obiektywy nie były w najlepszym stanie. Soczewki jeszcze jakoś chroniły osłony, ale z obudową było gorzej. W sumie wychodziło na to, że ten wyjazd przysporzył mi więcej problemów, niż korzyści.

Trudno. Nie żałowałam. Nawet… podobała mi się ta codzienna dawka adrenaliny. Może byłam szalona, a może od zawsze to było moje marzenie?

Moje przemyślenia na szczęście przerwało pukanie. Moje myśli ewidentnie od jakiegoś czasu szły w złym kierunku. Szybko wyszłam z pod prysznica, wytarłam się pobieżnie ręcznikiem, założyłam bieliznę i owinęłam się szlafrokiem.  Mokre włosy tylko przygładziłam dłonią, gdyż pukanie stało się jeszcze bardziej natarczywe i naglące. Wypadłam z łazienki i chwyciłam klucz, aby otworzyć drzwi.

Tylko kogo o tej porze tu przyniosło? Mrucząc pod nosem niepochlebne słowa i zostawiając na podłodze mokre ślady, poczłapałam do drzwi.

~~

No i nie otwierała. Może wcale jej tu nie było? Może powinienem po prostu wejść do jej pokoju, tak jak wtedy, gdy ją pierwszy raz znalazłem się w Midgardzie.

Ale nie, ja wolałem stać jak głupi pod jej drzwiami i pukać sobie dalej. Nie chciałem jej zdenerwować. Jeszcze by mnie w złości zaatakowała, a nie miałem najmniejszej ochoty z nią walczyć. Przybyłem tu negocjować, tak, negocjować i spróbować pójść na kompromis. Nie, kompromisy zdecydowanie nie były w moim stylu i nie były moją ulubioną metodą na rozwiązywanie konfliktów.  Preferowałem raczej tortury albo groźby. Albo jedno i drugie.

Jednak perspektywa torturowania Meg nie wydawała się szczególnie kusząca. Była w końcu kobietą, a dla nich były zarezerwowane subtelniejsze metody.

Coś usłyszałem, ktoś jednak był w pokoju. Trzaśnięcie drzwi było słychać wyraźnie.

~~~

Cholerny zamek. Czy tutaj wszystko było popsute? Począwszy od popękanych kafelków, grzyba na ścianie, kończąc na trudno zamykających się oknach i rozchybotanym biurku. No dobra, nie spodziewałam się luksusów, przyjeżdżając tutaj. I tak miałam dobrze, byłam w bezpieczniejszej i spokojniejszej okolicy. Ale zamki mogły być sprawniejsze.

Wreszcie coś ruszyło i mechanizm puścił.

~~

Drzwi się otworzyły.

Tak. To z pewnością ona. Włosy w nieładzie, ubrana niedbale, zresztą ona prawie nic na sobie nie miała, i do tego ta mina, jakby zobaczyła ducha. Czego ja się spodziewałem?

Zamknąłem na chwilę oczy, aby powstrzymać się przed chwyceniem jej i zabraniem stąd. Tak po prostu nagle ogarnęła mnie nienazwana potrzeba zrobienia tego. Ona nie powinna tu być, a ja nie chciałem z nią być w takim miejscu. W tym obskurnym, brudnym, niebezpiecznym miejscu. Tylko jak ja ją mam przekonać, żeby poszła ze mną?

~~~

Już zbierałam się w sobie, by rzucić nocnemu gościowi wiązankę obelg w twarz, jednak głos mi zamarł w gardle.

Stałam tak osłupiała w drzwiach z wytrzeszczonymi oczami, potarganymi, ociekającymi wodą włosami i prawie naga. Zamrugałam kilka razy. Zrobiłam krok w tył, nie wierząc w to, co widzę. Nie, to musiał być sen. Albo raczej koszmar. Uszczypnęłam się kilka razy w rękę, aż na mojej skórze pojawiły się czerwone ślady, ale mara nie znikała.

W końcu się opamiętałam i o prostu chwyciłam za drzwi, aby je zamknąć.

— Przestań. – Dłoń Lokiego powstrzymała mnie przed tym.

Cofnęłam się o kilka kroków, a on jak gdyby nigdy nic, wszedł do pokoju, zamykając za sobą skrzypiące drzwi. Odgłos ten w tym momencie wydał mi się głośny i przerażający.

— Zawsze musisz odstawiać takie przedstawienie? – zapytał uszczypliwie i obrzucił krytycznym wzrokiem moje nowe lokum, a potem moją osobę.

Podeszłam do niego i bez wahania, przekraczając wszelkie granice tkwiące dotąd w moje głowie, na ile starczyło mi sił, uderzyłam go z otwartej dłoni w twarz. Z satysfakcją patrzyłam jak jego głowa odskakuje w bok. Tak, zawsze myślałam, że jeśli kiedykolwiek go jeszcze spotkam, właśnie tak postąpię. Poczułam ulgę mimo tego, że dłoń po uderzeniu porządnie mnie zapiekła.

Loki jednak wydawał się niewzruszony, reakcją na mój cios była u niego tylko lekka irytacja.

— Jak śmiesz? – zapytałam, z trudem powstrzymując gniew, który nagle znów we mnie wezbrał. – Jak śmiesz wracać? Jak w ogóle mnie znalazłeś?

— To nie było trudne – odpowiedział ze spokojem, co zawsze mnie tak denerwowało. Ja tu się trzęsę ze złości, a on tak po prostu zachowuje spokój.– Norny i tym razem okazały się niezawodne – kontynuował, bezczelnie patrząc mi w oczy.

— Nie powinieneś tu być. – Teraz to ja kontynuowałam swoją tyradę – Nie masz prawa mnie nachodzić. Myślałeś, że co? Że tak po prostu wrócisz i… Po co tu w ogóle jesteś? – Miałam ochotę okładać go pięściami, byle tylko wyrzucić z siebie tą złość i rozgoryczenie. Natomiast Loki tylko stał z rękami w kieszeniach i patrzył na mnie czekając aż skończę. Ale ja nie zamierzałam zakończyć tego tak szybko.

— Znowu chcesz na siłę zmieniać moje życie? Po tym, co od ciebie usłyszałam? Myślisz, że z otwartymi ramionami przyjmę mordercę, takiego jak ty? Do cholery, myślisz, że kim jesteś? Najpierw mnie zostawiasz na pastwę losu ze świadomością tego… tego wszystkiego, zamiast doprowadzić wszystko do końca, znikasz nagle a potem masz czelność wrócić. Mógłbyś się w końcu zdecydować, czy znikasz z mojego życia czy nie! – Plątałam się coraz bardziej, plotłam, co mi ślina a język przyniesie, wyrzucając na wierzch wszystko, co było w mojej głowie, wszystkie moje emocje.

Zabrakło mi na chwilę tchu, a ten kłamliwy sukinsyn natychmiast to wykorzystał:

— Posłuchaj… – zaczął zbliżając się do mnie, ale ja znów nabrałam powietrza w płuca i nie pozwoliłam mu skończyć.

— Nie, to ty posłuchaj! – Podniosłam na niego oskarżycielsko palec. – Okłamywałeś mnie. Pewnie nadal nie wiem wszystkiego. Jeśli przyszedłeś tu, by mnie do czegoś przekonywać, nie marnuj na mnie czasu. Powiedz mi tylko całą prawdę. Jest mi trudno, nawet nie wiesz jak trudno, więc jeśli masz jeszcze dla mnie jakieś rewelacje, po za tymi, które poprzednio mi przekazałeś, to mów i znikaj. Nie wiem, co mam z tym wszystkim zrobić, rozumiesz? Nie wiem. A teraz gadaj, po jaką cholerę mnie nachodzisz!

Z trudem powstrzymałam łzy, nabiegające mi do oczu. Powiedziałam wszystko, no prawie wszystko. Nie tak to sobie wyobrażałam. Dałam ponieść się emocjom, jak jakaś głupia nastolatka, zamiast wyłożyć mu wszystko spokojnie i po prostu wykopać za drzwi. Nie chciałam tego przed sobą przyznać, ale wraz z jego powrotem w moim sercu zapłonął malutki płomień nadziei. Wrócił, więc mógł mi pomóc okiełznać moją moc i zamknąć jakoś normalnie ten trudny rozdział w moim życiu.

Przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem. Przez chwilę, która trwała chyba zbyt długo. Loki wpatrywał się we mnie z taką intensywnością, że czułam się, jakbym była naga. Instynktownie ciaśniej owinęłam się szlafrokiem.

— Po prostu wszystko sobie przemyślałem. – Znów przemawiał tym swoim mentorskim tonem, jakby mówił do dziecka. – Masz rację. We wszystkim. Źle postąpiłem, że opuściłem cię w takim momencie.

— Źle? – prychnęłam – Zmieniasz moje życie, mieszkasz u mnie, uczysz, a potem znikasz. Chyba nie wiesz, co to znaczy nie umieć kontrolować swojej mocy.

Tak, zmienia moje życie, całując mnie i zostawiając.

— Dlatego wróciłem. – Wyczułam w jego głosie nutę zniecierpliwienia. Poczułam małą satysfakcję, że nadal potrafię go wytrącić z równowagi, że nie jest taki niewzruszony, na jakiego wygląda. – Chcę doprowadzić to do końca. Zabieram cię stąd – powiedział to tak po prostu, jakby to było coś oczywistego.

— Zabierasz mnie? – Zaśmiałam się nieszczerze. – Nie wiem gdzie, bo ja się stąd nigdzie nie ruszam. – Skrzyżowałam ramiona na piersi i spojrzałam na Lokiego wyzywająco.

— Nie zachowuj się jak dziecko. – Zbliżył się do mnie nieco, a ja odpowiedziałam na to, odsuwając się. Kontynuowaliśmy swoją drogę, aż dotknęłam brzegu łóżka. Zmniejszając dystans między nami, wraz z moją przestrzenią osobistą bóg zabrał mi także dotychczasową pewność siebie. Przełknęłam nerwowo ślinę, ale robiłam dobrą minę do złej gry. – Umowa jest taka: Zabieram cię do Asgardu i pomagasz mi w zniszczeniu Jotunheimu.

— Nie zamierzam pomagać mordercy – wycedziłam przez zęby. Loki tylko zmrużył lekko oczy i kontynuował:

— Ja natomiast pomagam ci w opanowaniu mocy, poznaniu twojej przeszłości i…

Wtedy świat zatrząsł się i zawirował.

_____________________________________________________________________ 

TO EBOLA? NIE! To nowy rozdział u Natsuko! 

Miał już się pojawić wcześniej, ale nie dałam rady. Męczyłam się z nim i męczyłam i wcale mnie nie zadowala. Co więcej, pisanie z perspektywy Lokiego stało się dal mnie mordęgą. jest tak skomplikowanym charakterem, że po prostu sobie z im nie radzę. Dlatego przepraszam was za fragmenty z jego perspektywy. Za cały rozdział was przepraszam, kolejny będzie na pewno lepszy. I planuję special, mam nadzieję, że jakoś fajnie mi to wyjdzie :)

Olałam te retrospekcje. To co przychodzi mi do głowy, woła o pomstę do nieba. Moje pomysły są chyba coraz gorsze... trudno, lecimy z akcją dalej, trzeba to popchnąć do przodu! A powyższy twór traktujcie jako przerywnik.

Starałam się, aby wszystko było wiarygodne. Nie ukrywam, że lubię pisać o wojnie, bitwach i.t.d, interesuję się tym, stąd pomysł taki a nie inny. I tak szału nie ma, ale trudno. Zamierzam się rozwinąć w dalszej części historii. Prawdopodobnie nie wykorzystałam potencjału, jaki w sobie kryje podróż Meg na Ukrainę. Ale historia nie jest o tym, więc muszę się skupić na innych rzeczach.

Może ma na to wpływ także to, ze piszę drugie opowiadanie. Nie, nie, nie o Lokim. O zupełnie innej tematyce. Nie chcę na razie zakładać nowego bloga, bo boję się, że tego porzucę, a bardzo bym tego nie chciała. Mam pomysł na tą historię i zamierzam ją doprowadzić do końca. Mam nadzieję, że obydwa opowiadania nie będą mi się mieszać |D

Jak zawsze dziękuję za wejścia, wasze cudowne, budujące komentarze i witam nowych czytelników :) Cieszę się, że ktoś chce to czytać <D

No i zachęcam do komentowania, nawet hejtowania, żebym wiedziała co poprawić. I lecę przepisywać i poprawiać kolejny rozdział

Pozdrawiam!