Rozdział 9

 ~ -retrospekcja

 ~~ -perspektywa Lokiego

~~~ -perspektywa Meg.

Byłem zły. Nie, zły, to mało powiedziane. Rozsadzała mnie furia. Tyle dni przymilania, udawanie, godzenia się na wszystko. Zapewniania jej, że owszem, jestem godzien zaufania, że jestem zwyczajny, potulny i zrobię dla niej wszystko. Robiłem rzeczy, które w Asgardzie robiła za mnie służba. Tyle upokorzeń na marne.

Megan okazała się głupią, impulsywną kobietą, niezdolną do kontroli. Stworzyłem bezmyślną broń, która zbuntowała się przeciw mnie i nie zamierzałem narażać dla niej swojego życia.

Zazwyczaj, jeśli chodzi o kobiety nic nie wychodzi. Gdybym nie był pod ścianą, nigdy bym czegoś takiego nie wymyślił, nawet nie zaprzątałbym sobie nią głowy. Ale stało się. I teraz wracałem, jako zrezygnowany, zhańbiony.

Gdy przybyłem do pałacu, uświadomiłem sobie, że popełniłem jeszcze większy błąd. Teraz mój cały plan legł w gruzach, na głowie miałem buzującego z zemsty Hodura i wściekłego, zniecierpliwionego Laufey’a.

~~

-Powiedziałeś, że oddasz mi Szkatułę!-  warczał.- Że wprowadzisz mnie do Asgardu! Miałem zostać nowym władcą!

-Spokojnie.- Miałem już dość jego pieklenia się.- Oddam ci ją, jak tylko sytuacja w Asgardzie się ustabilizuje po śmierci Wszechojca. Nie chcę, aby twoje wkroczenie było odebrane, jako działanie wojenne, lecz próba połączenia sił. Po za tym, nagromadziło się kilka problemów.

-Jakich problemów?- przerwał mi władca Jotunheimu rozdrażnionym głosem.- Jesteś teraz nowym władcą i nie potrafisz poradzić sobie z kilkoma problemami? A może to ja mam ci w tym pomóc?- Wyszczerzył się w paskudnym uśmiechu. Z trudem powstrzymałem się przed pełnym politowania westchnięciem.

-Mówiłem ci, że na razie cię nie wprowadzę.-Starałem się, aby mój głos brzmiał bezkompromisowo. - Sam sobie poradzę, a ty czekaj na znak.- Znak, który nigdy się nie pojawi, bo szybciej Jotunheim obróci się w proch.

-Moja cierpliwość się kończy, Kłamco.- Laufey wstał ze swego ogromnego, kamiennego tronu i wymierzył we mnie swoją dłoń z wyciągniętym oskarżycielsko palcem.- Będę cię obserwował. A teraz odejdź!- Machnął ramieniem i znów usiadł z uniesioną dumnie brodą.

Przełknąłem to zlekceważenie, choć w środku miałem ochotę zrobić coś Jotunowi. Zamiast tego tylko zacisnąłem dłonie w pięści i odwróciłem się, po czym wyszedłem z ogromnej, ciemnej i cuchnącej sali, patrząc przed siebie i nie zaszczycając spojrzeniem jotuńskich sług, powarkujących na mnie po drodze.

Czułem ulgę, opuszczając tą parszywą, mroczną krainę. Mimo, iż była to moja ojczyzna, nie lubiłem tu przebywać. Napawała mnie obrzydzeniem i pogardą, zwłaszcza, gdy patrzyłem na te prymitywne istoty.

Może i kiedyś sam do nich należałem, ale teraz tak nie jest. Teraz nie czuję się przynależny do niczego, tak naprawdę nigdzie nie pasuję i nigdy nie będę pasował.

~~

Frigga była zmęczona i smutna. Przez te kilka tygodni bardzo się postarzała, tak jakbym nie widział jej wiele, wiele lat. Blask w jej oczach zgasł, a pod nimi pojawiły się ciemne obwódki. Włosy były w nieładzie, tak samo jak suknia o srebrzystej barwie.

-Loki…- Położyła mi dłoń na ramieniu.- Gdzie się podziewałeś? Najpierw twoi bracia, Odyn, a teraz ty?- Patrzyła na mnie zmęczonymi smutnymi oczami. Bolało mnie, gdy widziałem ją w takim stanie. Ale nic nie mogłem zrobić. Na razie.

-Jako nowy władca mam wiele obowiązków. Także w innych światach- Chciałem ją choć na chwilę uspokoić.

-Czy teraz zostaniesz?- Zobaczyłem nadzieję w jej oczach.

-Nie wiem.- Nie znałem jeszcze odpowiedzi na to pytanie. – Zostawiłem jedna ważną sprawę…

Spuściła wzrok. Chwyciłem jej dłoń, chcą dodać jej otuchy.

-Nie martw się. Jeśli wszystko się uda, niedługo nadejdą zmiany. Dobre zmiany.

-Loki, co ty planujesz?- zapytała z nutą niepokoju w głosie. Denerwowało mnie to, że zawsze o wszystko się niepokoiła, wszystkim się zamartwiała, choć nie miała powodu.

-Nie martw się- powtórzyłem.-Wszystko będzie dobrze.

~~

Stojąc na pałacowym balkonie, wdychałem świeże powietrze Asgardu. Rozkoszowałem się widokiem tej krainy. Dookoła pałacu rozciągały się ogrody, dalej błyszczące budynki miasta, które było poprzecinane rzekami, okolonymi stromymi zboczami. Daleko było morze oraz lśniący Bifrost, prowadzący do siedziby Strażnika. Niebo było czyste, głębokie, ciemne, ale pełne jasnych gwiazd, wyglądało zupełnie inaczej niż w Midgardzie.

Czerpałem z tego przyjemność, ale jednocześnie głowę miałem zaprzątniętą czymś innymi.

Moje myśli nadal krążyły wokół ostatnich wydarzeń, wokół mojego pobytu w świecie Meg.

Cały czas o niej myślałem, w nieskończoność roztrząsając, co zrobiłem źle, gdzie popełniłem błąd. Nie chciałem o tym myśleć, ale te wspomnienia wdzierały się brutalnie do mojej głowy.

Myślałem, nie, byłem pewien, że jest mi bezwzględnie posłuszna. Że nie sprzeciwi mi się i nie użyje swej mocy przeciw mnie. Przecież była taka niepewna. Szukała mojej pomocy.

Może błędem było posunięcie się do ostatecznego rozwiązania? Cóż, stało się. Myślałem, że pod moim wpływem podda mi się. Widziałem, jak na mnie patrzyła. Mnie nie da się oszukać. A jednak coś się nie udało.

Może tak naprawdę to ta kobieta mnie oszukała.

Nie, to niemożliwe. Rozpamiętywałem tę scenę w mojej głowie setki razy, cały czas błąkała się w moich myślach. Chciała tego. Jej ciało mówiło to wyraźnie.

Poniosła mnie brawura i pewność siebie.

Zakląłem pod nosem i oparłem się łokciami o kamienną balustradę. Chyba pierwszy raz w życiu czułem się tak sfrustrowany. Zamknąłem oczy, słuchając ciszy. Ciepły wiatr owiewał delikatnie moją twarz. Tak, tego mi było trzeba. Chwili odpoczynku i spokoju.

Nagle poczułem czyjąś obecność. Tak, znajomy, delikatny zapach owionął mnie. Poczułem  ciepło na swoim karku. Drobna, smukła dłoń o oliwkowej skórze dotknęła mojej dłoni.

Podniosłem wzrok na piękne, duże, głębokie, brązowe oczy.

-Loki…- Delikatny, cichy głos wydobył się z pełnych, czerwonych ust.

Przez chwilę podziwiałem jej twarz w milczeniu. Tyle dni jej nie widziałem, więc teraz każdy centymetr jej oblicza zapamiętywałem od nowa.

-Czemu do mnie nie przyszedłeś? Czekałam, aż wreszcie wrócisz.- Zawsze była obok, zawsze czekała.

-Miałem ważne sprawy do załatwienia.-Wyprostowałem się, nie puszczając jej dłoni. Ścisnęła mnie lekko.

-Co się dzieje? Czemu nie chcesz mi nic powiedzieć?

Westchnąłem. Cały czas pytania. Wszyscy zadają pytania, na które nie chcę odpowiadać. A jeśli już odpowiadam, to się to dla mnie źle kończy.

-Teraz nie dzieje się już nic- zapewniłem ją, ukrywając swoje zrezygnowanie i udając, że jestem spokojny, że wszystko jest w porządku.

Mimo to, ona nadal wyglądała na zaniepokojoną. Wiecznie się zamartwiała, tak jak Frigga.

-Mów mi o wszystkim, proszę. Wiesz, że ja czekam.- Kolejny raz ścisnęła moją dłoń i spojrzała na mnie błagalnie. Przysunąłem się do niej. Dotknąłem jej miękkich, jasnobrązowych loków.

-Wiem- odpowiedziałem, głęboko wdychając jej zapach. I ona przysunęła się do mnie, kładąc mi rękę na piersi. Jej drugą dłoń położyłem sobie na ramieniu i oplotłem ją ramionami w talii, czując pod palcami lejący materiał jej sukni i miękkość skóry. Nareszcie.

Pocałowałem ją, a ona całkowicie mi się poddała. W mojej głowie pojawiła się myśl, jak bardzo różni się od Megan.

Rozchyliła usta, pozwalając mi na zrobienie z nią, co tylko zechcę. Nie mogłem z tego nie skorzystać.

-Loki…- westchnęła, gdy na chwilę się od siebie oderwaliśmy.

-Sygin.- Przycisnąłem ją do siebie mocniej, chcąc zrzucić z siebie cały ciężar myśli, zatrutych wydarzeniami z Midgardu i zamienić go na upojną chwilę zapomnienia z Sygin. Chciałem teraz poczuć coś innego, zatracić się i na chwilę dać sobie spokój z tą beznadzieją, która mnie ogarniała.

Gdy padliśmy na łóżko, zanurzając twarz w jej włosach, nie wiedząc dlaczego, do głowy przyszła mi myśl, czemu, przez te kilka tygodni, nie pomyślałem o niej ani razu.

~~

Śmiech. Czy ona śmieje się ze mnie?

Ogarnia mną złość, czemu ta dziewucha ma czelność śmiać się w mojej obecności? Tak po prostu, bezczelnie.

I jeszcze łapie mnie za rękę. I ciągnie gdzieś. Powinienem coś powiedzieć, ale coś mnie powstrzymuje. Jakaś siła nie pozwala mi się odezwać, jakby chroniła ją przed moimi złymi słowami. Właściwie to ja sam chyba nie chciałbym jej zranić. Denerwowała mnie. Ale jednocześnie, jako jedyna akceptowała.

Jesteśmy gdzieś daleko, w ukryciu. Chcę spytać, po co mnie tu przywlokła, ale nie mogę nic powiedzieć. Wszystko jest zamazane, nie wiem gdzie jestem. W jednej chwili razi mnie słońce, w drugiej wszystko przysłana cień. Nie mogę jej zobaczyć, chociaż bardzo chcę, przecieram oczy, ale to nic nie daje.

Wyciąga do mnie dłoń. Nic tam nie ma.

Znów coś widzę. Jakiś dziwny przedmiot. Obraz się zamazuje, gdy dostrzegam, że to kwiat. Martwy kwiat, pokryty gruba warstwą szronu.

~~

Przesunęła dłonią po moich plecach. Kiedyś ten gest wzbudzał we mnie przyjemne dreszcze, lubiłem go. Teraz mnie irytował.

-Odwróć się do mnie.- Usłyszałem błagalny głos Sygin.

Odwróciłem się, a ona złapała mnie za dłoń.

-Miałeś zły sen?- Przesuwała kciukiem po moich knykciach. Zaprzeczyłem ruchem głowy. Nie, to nie był zły sen. Dziwny, ale nie zły. Smutny, nie chciałem go, nie chciałem pamiętać, ale nie był zły.

Nie zamierzałem dzielić się jego treścią z Sygin.

-Nie. To po prostu… Wspomnienia. Czyli nic ważnego.- Zbyłem ją.

-Loki, powiedz mi, co się dzieje? Czemu nie było cię tak długo?- Spojrzała na mnie, chcąc wymusić na mnie szczerą odpowiedź tym swoim cudownym spojrzeniem głębokich oczu.

Z jednej strony uwielbiałem to, z drugiej nienawidziłem. Te sztuczki już na mnie nie działały.

-Nic się nie dzieje- odparłem lekko zniecierpliwionym głosem.- Jako nowy władca, miałem wiele ważnych spraw do załatwienia.

Pokiwała głowa, ale w jej oczach nadal kryło się mnóstwo pytań.

Położyła mi dłoń na policzku. Zamknąłem oczy, szukając dawnego uczucia, które wzbudzała we mnie tym gestem. Może za bardzo się przyzwyczaiłem do stabilizacji, którą mi zapewniała. Minęło przecież tyle lat.

Przyciągnąłem ją do siebie jednym wprawnym ruchem i wpiłem się w jej uległe wargi, chcąc doświadczyć jeszcze raz tego uczucia, które mnie rozpalało, gdy była przy mnie, gdy ją całowałem i dotykałem.

~~~

Rozsunęłam drzwi szafy w przedpokoju. Spojrzałam na równy szereg powieszonych koszul- czarne, błękitne, białe. Męskie. Dotknęłam rękawa jednej z nich.

Nie, nie, nie, dosyć tego, miałam je wywalić, to je wywalę. Zrobię to.

Zaczęłam je wyciągać, jedna po drugiej. Spadały razem z wieszakami na podłogę w korytarzu. Po nich nadszedł czas na marynarki i spodnie. Po chwili pod moimi stopami urosła niewielka góra ubrań. Trąciłam je stopą, rozrzucając je jeszcze bardziej. Może oddam je ubogim.

Zostawiłam ubrania, nie mając teraz czasu ani siły, aby się nimi zająć. Ruszyłam do łazienki.

~

Weszłam do łazienki zainteresowana dziwnymi dźwiękami krzątania się w niej. Przez uchylone drzwi sączyło się światło, a na podłodze zobaczyłam cień rzucany przez Lokiego.

-A ty co teraz robisz?- Oparłam się o framugę z założonymi rekami i przyglądałam mu się, jak klęka naprzeciw pralki. Nie był to codzienny widok, dlatego zamierzałam napawać się to chwilą jak długo się da. Bliska byłam pobiegnięcia po aparat i zrobienia Lokiemu zdjęcia, ale najprawdopodobniej by mnie zamordował po czymś takim.

-Piorę swoje rzeczy.- Ledwo słyszalnie wymamrotał.

-Podobno w Asgardzie robi to za ciebie służba- powiedziałam, za wszelką cenę starając się ukryć rozbawienie.

-Nie jestem w Asgardzie- odparł twardo.

-Ale podobno ja pochodzę od służby.- Nie ustępowałam, coraz bardziej rozbawiona, obserwując, jak bóg wkłada do pralki swoje ubrania i bieliznę.- Przynajmniej dotąd mnie tak traktowałeś.

-Nie pochodzisz od służących, tylko od magów- poprawił mnie, jak zwykle skrupulatnie.-Twoi rodzice byli jotuńskimi magami, inaczej nie potrafiliby ukrywać waszej prawdziwej postaci.

-Mniejsza z tym. Prałam już męskie…

-Uważam- przerwał mi dobitnie, chcąc mnie zagłuszyć.- Że. Są. Granice- cedził słowa, wrzucając zaciekle ubrania do pralki.

Na to już nie miałam argumentów. Wzruszyłam ramionami i zostawiłam go samego.

~~~

Zrzuciłam z siebie ubrania i weszłam pod prysznic. Podczas ostatniej wizyty Marthy, zostałam przez nią zaproszona na spotkanie z przyjaciółmi. Miało być jak za dawnych czasów. A po za tym miało to być pożegnalne spotkanie przed moim wyjazdem. Moja przyjaciółka uparła się, że jeśli mam zamiar wyjechać na drugi koniec świata, to muszę pożegnać się z wielkim hukiem.

Z jednej strony cieszyłam się, że znów ich wszystkich zobaczę, z drugiej byłam zestresowana. Bo może wszyscy zaczną pytać. Wspominać, opowiadać. A co ja mam powiedzieć? ,,Siema, jak tam? Mówię, wam, jakie przygody ostatnio miałam! Jestem Jotunką, władam zimnem i ostatnio w swoim mieszkaniu gościłam szurniętego księcia- socjopatę z innej krainy. No i całowałam się z nim. Uwierzycie? Przygoda życia!”

Aż prychnęłam, rozcierając żel pod prysznic na swojej skórze. Dobra, spokojnie, nie ma się czym denerwować. Wszystko się z czasem ułoży. Minęło dopiero kilka dni, w końcu sytuacja się ustabilizuje.

Jak ma się ustabilizować, skoro nie umiem sobie z niczym poradzić? Skoro nie mogę pogodzić się z tym, co się stało? Jak mogę wszystkich okłamywać, jak mogę okłamywać siebie?

Nagle woda zaczęła płynąć coraz słabiej z prysznica, aż po chwili przestała płynąć zupełnie. Pogmerałam kilka razy przy kranie. Nic. Spojrzałam w górę.

Z baterii prysznicowej zwisały sople lodu. Wpatrywałam się w nie i wpatrywałam, a po mojej głowie krążyło pytanie ,,Dlaczego?”

Dlaczego nie mogłam być normalna? Dlaczego to musiało przytrafić się mnie? Chciałam, żeby ktoś jeszcze raz wykasował mi pamięć, abym nie mogła pamiętać o tym, kim jestem i co potrafię. O tym, co się ostatnio wydarzyło.

Ukryłam twarz w dłoniach, a z mojego gardła wydobył się krzyk, długi i bolesny.

Przecież ja już nigdy nie będę normalna.

Oparłam się plecami o kabinę, bo czułam, że zaraz nie utrzymam się na nogach. Gdy tylko moja skóra zetknęła się ze ścianą prysznica, zorientowałam się, że coś jest nie tak. Odjęłam dłonie od twarzy i powiodłam wzrokiem wokół mnie. Nie…

Nie, nie, nie, to się nie dzieje naprawdę. Wszystko wokół mnie zamarzło. Byłam niczym w pułapce, sięgnęłam do drzwi by je odsunąć, ale były zespolone ze sobą. Nad głową, pod nogami, wszędzie był lód. Zaczęłam zdrapywać go z drzwi, ogarnęła mną panika, bo wiedziałam, że już tego nie kontroluję, nie wiem co mam robić, nie wiem, jak poradzę sobie z tym w przyszłości. Że w końcu wymknie mi się to spod kontroli przy ludziach, że na pewno coś się stanie.

Wypadłam z kabiny, ślizgając się po łazienkowych kafelkach, chwyciłam ręcznik i okręciłam się nim, chcąc jak najszybciej stamtąd wyjść.

Ale za każdym razem, gdy moje stopy dotykały podłogi, zostawiały na niej ślady szronu.

-No co jest, do cholery?- warknęłam pod nosem, widząc jak zimno rozszerza się, pokrywając wszystko wokół mnie.

-Nie, stój, błagam, stój!- Opadłam na kolana, kładąc dłonie na podłodze i próbując cofnąć to, co spowodowałam.-Przecież już to robiłam, no…

Ale to nie ustawało, kontynuowało swoją wędrówkę i czułam się, jakbym była w jakimś złym śnie, beznadziejnej, dziecięcej bajce, że to się nie dzieje naprawdę. Dlaczego nagle przestałam uwalniać bez ograniczenia swoją moc, czemu wcześniej się to nie działo?

Usiadłam na podłodze, która już całkowicie była pokryta warstwą lodu, podciągnęłam kolana pod brodę i zamknęłam oczy.

~~

Po raz kolejny mały, zielony płomyk błądzący po moich palcach zgasł, zanim zdążył się rozpalić pełnym, stabilnym płomieniem.

Zacisnąłem pięść zirytowany. Nadal nic. Nadzieja na odzyskanie mojej mocy zniknęła wraz z Odynem.

Myślałem, że moja dawna potęga w końcu powróci. Ale ile mogłem czekać? Tygodnie, miesiące? Dni, które dotąd były dla mnie, niczym mrugnięcie oka, stały się jak rozciągnięte w nieskończoność lata.

Zniecierpliwienie pożerało mnie od środka, niszcząc moje opanowanie i spokój.

Frigga nie wychodziła z komnaty Odyna, Sygin przemykała się po kątach nie wiedząc jak ze mną rozmawiać. Byłem sam ze swoimi problemami. Nie byłoby to aż tak frustrujące, gdyby nie moja kłopotliwa niedyspozycja.

Musiałem szybko coś z tym zrobić. Ostatnia moja szansa zniknęła wraz z moim powrotem do pałacu. Chyba, że…

~~~

Gdy tylko się uspokoiłam, wszystko zniknęło. Nie powinnam była panikować, bo wtedy sytuacja jeszcze bardziej się pogarszała.

Doprowadziłam się do porządku. Włożyłam sukienkę i wysokie buty. Nie lubiłam ich, bardzo ich nie lubiłam, bo były dla mnie niewygodne. Tym bardziej, że wszędzie biegłam, pędziłam, spieszyłam się, a w takich sytuacjach raczej buty na wysokim obcasie nie były wskazane.

Westchnęłam patrząc na swoje oblicze w lustrze. Szału nie było, ale to w końcu tylko spotkanie z przyjaciółmi.

Ludźmi, którzy mieli już poukładane życia, studiowali, pracowali, mieli życiowych partnerów. I ja pośród nich, biegająca z aparatem po mieście, lecąca sobie gdzieś, nie wiadomo gdzie, bo mam taki kaprys. Kobieta z zanikiem pamięci, pochodząca z innego świata.

No i nikogo to nie obchodzi.

~~

-Znów gdzieś znikasz.

-Muszę.

Nie chciałem kolejny raz patrzeć w oczy Friggi, które były pełne zawodu. Sygin też nic nie powiedziałem. Była przyzwyczajona do moich częstych wypraw. Cokolwiek by nie mówiła i tak bym pojechał. Było mi trudno zostawiać je obie, ale tak musiałem postąpić. Należało schować dumę do kieszeni i doprowadzić wszystko do końca. Nie lubię zostawiać niezałatwionych spraw.

- Loki, jesteś potrzebny tutaj- Królowa położyła mi dłoń na ramieniu, zatrzymując mnie w pół kroku.

-Wrócę niedługo- odparłem, nadal zwrócony do niej plecami.

Szybko znalazła się naprzeciw mnie.

-Proszę, zostań.- Próbowała mi zagrodzić drogę.- Zbyt wiele straciłam. Nie chcę stracić również ciebie…- Opuściła głowę.

Nie mogłem już dłużej patrzeć na to, w jakim była stanie. Wziąłem ją w ramiona, tak jak ona kiedyś brała mnie, gdy byłem małym, bezbronnym chłopcem.

-Obiecuje, że wrócę. Wszystko będzie dobrze- pocieszałem ją, choć nie byłem co do tego do końca przekonany.- Nadejdą dobre zmiany, obiecuję.

-Zmiany- Powiedziała to z rozgoryczeniem- Cały czas mówisz o zmianach, ale nic konkretnego.-   Podniosła na mnie wzrok, lekko zaniepokojona.- Mam nadzieję, że wiesz, co robisz.

-Zawsze wiem, co robię- odpowiedziałem trochę zirytowany.

-Synu, pamiętaj, że w ciebie wierzę. I zawsze będę wierzyć- Spojrzała mi w oczy po raz kolejny. Była zmartwiona, ale zdobyła się na blady uśmiech.

Za to ja jej nie wierzyłem. Odwróciłem się i ruszyłem na spotkanie z Nornami.

~~~

Z ulgą zdjęłam niewygodne buty, ledwo co przekraczając próg mojego mieszkania.

Nie powinnam żałować, że skorzystałam z propozycji Marthy. Spędziłam miłe spotkanie w towarzystwie przyjaciół i dopiero dzisiaj zauważyłam, jak bardzo mi ich brakowało.

 Choć wcale nie miałam ochoty na spotkanie z Brian’em. Ale był tam, pojawił się, a Martha jakoś dziwnie zapomniała mi o tym wspomnieć. To ona i jej chłopak poznali mnie z Brian’em. Tworzyliśmy całkiem fajną grupę, dopóki  się z nim nie rozstałam. A Martha i Simon tworzyli zawsze taką idealną parę.  Szkoda, że ja nie miałam takiego szczęścia, ale w sumie nigdy jakoś długo się tym nie zamartwiałam. Godziłam się z losem.

 Brian był moim pierwszym, jedynym chłopakiem, z którym byłam w poważnym związku. Mieszkaliśmy razem i myślałam, że wszystko potoczy się, jak w normalnym, zwykłym życiu: on mi się oświadczy, weźmiemy ślub, a ja mu urodzę gromadkę dzieci. No, ale zaczęły pojawiać się problemy. Zwłaszcza z gromadką dzieci i jego pociągiem do innych kobiet. Nie, nigdy w życiu mnie nie zdradził. On prostu się zakochał.

 Najbardziej brakuje nam rzeczy, o których nie wiedzieliśmy, że możemy je utracić.

Wyswobodziłam się z sukienki pachnącej jeszcze papierosami palonymi przez moich przyjaciół i szybko umyłam się, aby jak najszybciej zanurzyć się w ciepłej pościeli.

Przytuliłam się do kołdry, jak to miałam w zwyczaju. Nie wiem, skąd ten nawyk, ale zawsze lepiej mi się spało, gdy coś obejmowałam.

Był środek nocy, a ja jak głupia wsłuchiwałam się w ciszę, czekając, aż gdzieś w mieszkaniu rozlegnie się odgłos czyjś kroków.

_______________________________________________________________________________

No to mamy kolejny. Zamieściłam na początku znaczniki, aby nic wam się nie mieszało. Wiem, że wszystko mieszam i macie problem z rozszyfrowywaniem tego opowiadanie, więc mam nadzieję, że to choć trochę wam pomoże.

W ogóle ten rozdział jest jakiś nijaki. Jest za to dużo Lokiego. Nie wiem sama co mam o tym myśleć. Męczyłam się nad tym rozdziałem, może następny będzie lepszy. 

Meg jest teraz zupełnie rozmemłana, ale obiecuję, że niedługo weźmie się w garść.

Oczywiście na koniec dziękuję za wszystkie wasze komentarze. Widzę też, że was przybywa, co mnie bardzo raduje :) Dawajcie jakieś znaki, że jesteście, komentujcie, krytykujcie. Zawsze czekam na wasze opinie z niecierpliwością. 

Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję!