Rozdział 8

Poniedziałkowy ranek nie był dla mnie łatwy. Pomijając fakt, że musiałam wcześnie się zerwać z łóżka- a bardzo, ale to bardzo tego nie lubiłam- to wczoraj dostałam telefon z pracy i miałam dzisiaj stawić się u mojej szefowej. A jeśli ona mnie wzywa, to raczej nie oznacza to nic dobrego. Ze ściśniętym żołądkiem wyszłam z pokoju i przemknęłam szybko do kuchni. Zaraz… A tak, Lokiego już tutaj nie było. Mogłam hałasować ile wlezie, robić co mi się podoba, chodzić nago po mieszkaniu i słuchać muzyki na cały regulator. Nadeszły czasy wolności i decydowania samej o sobie. Dosyć z nakazami i zakazami.

Dlaczego więc nie mogłam się tym cieszyć? Dlaczego czegoś mi brakowało? Czemu czułam uczucie pustki? Zawsze lubiłam być sama. Nigdy mi to nie przeszkadzało. Może chodziło o to, że za szybko się przyzwyczajam. Że za szybko przywiązuję się do ludzi.

Ale do takich osób jak Loki raczej nikt normalny by się nie przywiązał.

Zamknęłam drzwi do mieszkania i weszłam do małej przestrzeni windy. Niecierpliwie spoglądałam na przesuwające się cyferki oznaczające numery pięter. Zawsze byłam niecierpliwa i zdenerwowana przed jakimiś ważnymi spotkaniami. Wreszcie winda zjechała na sam dół. Wsiadłam jak najszybciej do auta, chciałam ominąć poranne korki. Miałam jeszcze dużo czasu, ale zawsze wolałam być wcześniej. Zdenerwowanie nie pozwalało mi zostać w domu.

Sunąc przez ulice Nowego Jorku patrzyłam na ludzi przemierzających to miasto. W samochodach, na rowerach, pieszo. Do głowy przyszła mi myśl, czy oni widza mnie tak, jak ja widzę ich. Czy jestem dla nich szarym człowiekiem? Czy może jednak zauważają moja inność? W moim życiu ostatnio tyle się wydarzyło, tak bardzo się zmieniłam, tyle się o sobie dowiedziałam. Loki tak po prostu zostawił mnie ze świadomością istnienia innych krain, innych istot, tym, że ja jestem inna. I byłam na niego zła, bo czułam, ze sobie z tym nie poradzę. Moja stara rzeczywistość zaczęła jawić mi się jak sen. Jakim cudem nikt nie wiedział o Asgardzie, o Bifroście, o innych istnieniach, o bogach? Dla mnie świat stanął na głowie, dlaczego inni zachowują się, jakby nic się nie stało.

A może po prostu mi odbija. Może to wszystko mi się śniło, a jawa mieszała mi się ze snem i moją wybujałą wyobraźnią…

Z zamyślanie wyrwał mnie uporczywy pisk klaksonu. Stałam trochę za długo na światłach, które już dawno zmieniły swój kolor na zielony. Tak, zdecydowanie powinnam wrócić do rzeczywistości i zapomnieć o tym wszystkim. Choć na pewno nie było to łatwe.

~~~

-Opowiedz mi o mojej przeszłości.

-Nie wiele pamiętam z tamtych czasów.

Loki siedział na kanapie, czytał gazetę i całkowicie mnie ignorował.

-Kłamiesz.- Stałam za kanapę, uwieszona na oparciu- Po za tym byłeś przecież u Norn.

Nic na to nie odpowiedział. Po kilku sekundach się zniecierpliwiłam.

-No mów…- jęknęłam błagalnie.

-Mówił ci ktoś kiedykolwiek, że jesteś bardzo infantylna?- zapytał, nie odrywając wzroku od gazety- I denerwująca?

-Infantylna- owszem, ale nie denerwująca- fuknęłam.

Czekałam na jakąś reakcję, ale się nie doczekałam.

-No to powiesz mi, czy nie?

Rzucił z całej siły gazetą o stolik.

-Widzę, że nie dasz mi spokoju- warknął i wykręcił głowę, aby połać mi mordercze spojrzenie.

Wzruszyłam tylko ramionami, nadal kryjąc się za oparciem kanapy, niczym małe dziecko. Prychnął i odwrócił ode mnie twarz.

-W Asgardzie mieszkałaś długo-zaczął- Jako córka służby, przyjmowałaś naukę z innymi dziećmi służących mieszkającymi w pałacu. Tak jak twoi rodzice, miałaś do wykonania pewne obowiązki. Spędzałaś z nami czas tylko podczas czasu wolnego.

Zamyślił się. Irytowało mnie to, zawsze jak mi o czymś opowiadał to tak się zamyślał.

-I co?- ponagliłam go.

-Nie miałaś zbyt wielu przyjaciół. –Wreszcie kontynuował swoją historię. -Nie chciałaś… Przebywać z innymi. Byłaś chyba zbyt dojrzała, jak na swój wiek. Natomiast teraz jest zupełnie na odwrót…- Znów się odwrócił, aby posłać mi znaczące spojrzenie. Gdy się odwrócił, natychmiast wytknęłam na niego język.-Tylko…- Znów przerwał.

-Tylko?- Znowu to samo. Owszem, byłam niecierpliwa, ale chciałam też jak najszybciej dowiedzieć się jak najwięcej o swej przeszłości.

Znów na mnie spojrzał, tym razem uważnie.

-Cały czas się za mną wlokłaś.

-Co?- Speszyłam się i jeszcze bardziej ukryłam się za oparciem kanapy.

-Tak, bez przerwy. Zwłaszcza jak byłaś młodsza. Potem przestałaś, ale widziałem, jak nadal mnie obserwujesz.

-Serio?- Czułam się coraz bardziej zawstydzona i upokorzona. W jego oczach byłam pewnie małym uciążliwym, denerwującym dzieciakiem.

-Tak. Gdy byliśmy dziećmi, to…- Pokręcił głową- To głupie opowiadać o dzieciństwie, które ma tak małe znaczenie w naszym życiu.

-Wcale nie- zaprzeczyłam- Czy my… byliśmy przyjaciółmi?- zapytałam cicho, obawiając się tego, jak zareaguje.

Oczywiście spojrzał na mnie kpiąco.

-Nie mogę uwierzyć, jak bardzo bezczelna jesteś. Nie zadawałem się z potomkami służby. Tej ,,relacji”- podkreślił to słowo z sarkazmem- nie można było nazwać przyjaźnią, po prostu zmuszałaś mnie, abym spędzał z tobą czas.

Zamilkliśmy oboje. Zanik pamięci nie był niczym miłym, ale w takich sytuacjach cieszyłam się, że nie pamiętałam niektórych rzeczy.

-Potem… Po prostu zniknęłaś.- Drgnęłam na dźwięk jego głosu. Myślałam, że już skończył opowiadać.- Nie wiedziałem, co się z tobą stało. Pewnego dnia po prostu nie pojawiłaś się wśród bawiących się dzieci. Pytałem… Odyna, ale nie odpowiadał.

Jakieś dziwne ciepło rozlało się w moim sercu.

-Pytałeś o mnie?- Nie potrafiłam ukryć w głosie przyjemności, którą sprawiły mi słowa Lokiego.

- Po prostu byłem ciekawy.- Bezlitośnie ugasił resztki mojego entuzjazmu.- Gdy niedawno dowiedziałem się kim jestem- kontynuował- Udałem się do Norn. I wtedy dopiero zrozumiałem, co się wtedy wydarzyło. Koniec.- Wstał z kanapy i wyszedł na balkon, zostawiając mnie samą ze swoimi myślami i pytaniami nadal kłębiącymi się w głowie. Mój wzrok tylko za nim podążał.

~~~

-Jak miałam na imię?

-Co?- zapytał, unosząc jedną brew do góry.

-No… zawsze tak miałam na imię?- zapytałam znad filiżanki parującej kawy. Siedzieliśmy przy kuchennym stole, ja z kolanami pod brodą, a Loki oparty o oparcie krzesła z założonymi rękami.

-Nie pamiętam.

-Jak to nie pamiętasz?- byłam autentycznie zdziwiona. Powieka nawet mu nie drgnęła, gdy to mówił.

-Po prostu. Twoje imię wyleciało mi z pamięci.-Trzymał się swojej wersji.

-Nie możliwe.- Pokręciłam głową, nie wierząc w jego słowa. Rozumiem, że mogło minąć wiele lat. Ale skoro mnie rozpoznał, znał moja przeszłość, to dziwne było, że nie pamięta najbardziej podstawowej informacji. Naprawdę byłam ciekawa, jakie imię nadali mi rodzice. Wątpiłam, że nadali mi takie zwykłe, ziemskie imię jak ,,Megan”.

-Może byłaś bezimienna- zakpił.

-Bardzo śmieszne- prychnęłam i gwałtownie napiłam się kawy, okropnie parząc sobie język, co spowodowało moje jeszcze większe rozdrażnienie.

-Powinnaś wiedzieć takie rzeczy.

-Już mówiłam- wycedziłam, tłumiąc zirytowanie- Nikt nic o mnie nie wiedział. Gdy trafiłam do domu dziecka, miałam 16 lat, znaleziono mnie w jakimś zaułku, bez dokumentów. Jedynie akt urodzenia, który był prawdopodobnie fałszywy. Potem dokopali się, że na moje nazwisko jest zapisane to mieszkanie i mam konto w banku. Tyle, koniec bajki.- Pociągnęłam kolejny łyk napoju, tym razem ostrożnie i powoli.

-Mało barwny życiorys- skomentował. Patrzył na mnie pogardliwie, jakby była od niego głupsza. Przecież to nie była moja wina, że moje życie tak wyglądało. Raczej jego ojca, ale o tym jakoś dziwnie nie pamiętał.

-Rzeczywiście- warknęłam- Po za tym, że musiałam sama sobie poradzić ze stworzeniem nowego życia.- Zacisnęłam usta i wbiłam wzrok w kawę w moim kubku.

Nie było to do końca prawdą, bo wiele osób mi w tym czasie pomogło. Ale tego bóg nie musiał wiedzieć.

~~~

Usiadłam na łóżku, wpatrując się w ścianę ponad wezgłowiem. Na fioletowej powierzchni wisiały biało czarne oraz kolorowe odbitki, przyklejone do niej taśmą klejącą. Na zdjęciach byłam ja ze swoimi przyjaciółmi, oni sami, nasze wspólne spotkania, wycieczki. Lubiłam patrzeć na ten kolaż, ale zostały w nim puste miejsca, których na razie nie chciałam zaklejać. Chyba nie byłam gotowa. I tak był na tych kilku zdjęciach, nie chciałam go nienawidzić i wycinać go, nie chciałam tez niszczyć fotografii.

Chwyciłam aparat, wcisnęłam włącznik i ekran rozświetlił się ostrym, jasnym blaskiem. Przewijałam zdjęcia, sprawdzając czy są takie, które można zamieścić na ścianie przede mną.

Nagle natrafiłam na zdjęcia, o których jakimś cudem zapomniałam.

Był na nich Loki. Jego twarz zawsze była taka dumna. Z pogardą patrzył w obiektyw. Był ciekawy tego, co robię, więc namówiłam go na kilka fotografii. Niektóre z nich były robione z zaskoczenia. Uważałam, że to na nich bóg wygląda prawdziwie. Nawet namówiłam go na zrobienie kilku zdjęć ze mną. Byłam typowym fotografem- nie byłam ani trochę fotogeniczna. Ale te zdjęcia wyjątkowo mi się podobały. Na jednym z nich, Loki był wyraźnie zdenerwowany, na drugim niezadowolony, na trzecim tylko zirytowany.

Koniec. Tyle mi pozostało. Powinnam je usunąć. Były świadectwem tego, że to, co mi się przydarzyło nie było snem. A chciałam, aby to był sen.

W pewnym momencie mój palec przypadkiem przesunął się po przycisku i na ekranie ukazało się jeszcze jedno zdjęcie.

Nie pamiętałam, ile zdjęć zrobiłam tamtego dnia, widocznie jeszcze jedno się przyplątało. Było jednak inne. Na nim Loki nie był ani niezadowolony, Anie nie patrzył pogardliwie w obiektyw. Patrzył na mnie.

Oczy miał lekko przymknięte, a usta wyginały się w… Nie, to raczej złudzenie ekranu. Patrzył normalnie, może trochę melancholijnie, ja za to szczerzyłam się do obiektywu, właściwie nie wiedząc dlaczego. Chyba bawiło mnie wtedy rozdrażnienie boga podczas robienia wspólnych zdjęć…

Przyłapałam się na tym, że uśmiecham się, patrząc na tą fotografię. Natychmiast wyłączyłam aparat.

Ciszę w mieszkaniu przerwał dzwonek do drzwi. Aż odskoczyłam i od razu zerwałam się z materaca. Potrąciłam przy tym szafkę nocną, z której spadł stos książek, który zawsze leżał przy moim łóżku. Nie miałam czasu nich pozbierać,  pędziłam z bijącym sercem, aby otworzyć drzwi.

~~~

-Co ty czytasz?- Popatrzyłam z przestrachem na lekturę, którą czytał Loki, siedząc na kanapie i nie kryjąc się z tym, w czym się zaczytał.

- Książkę- odpowiedział ze stoickim spokojem.

-No ja widzę…- Stałam zamurowana, nie wierząc w to co widzę.

-Bardzo ciekawe pozycje trzymasz u siebie w domu- uśmiechnął się kpiąco, nie odrywając wzroku od stron książki.

-T-to prezent, dostałam na 21 urodziny.- Speszyłam się, właściwie to miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Z pośród tylu ciekawych pozycji w mojej domowej acz obszernej bibliotece, musiał wybrać właśnie to. Miałam tyle, o wiele bardziej zajmujących książek- od Szekspira, po Tolkiena. Ale nie, musiał natknąć się na to cholerstwo.- M-moi przyjaciele mają poczucie humoru…

Oj, mają. ,,50 twarzy Greya” to rzeczywiście jeden, wielki żart. Grafomański, nudny i głupi.

-Oczywiście.- Z jego twarzy nie znikał ten, tak denerwujący mnie, uśmieszek, mający w sobie coś lubieżnego.

-Nie mogłeś wybrać czegoś innego?- zapytałam zrozpaczona, nie wiedząc, jak odzyskać twarz. – Mam o wiele więcej ciekawszych książek.

Loki zupełnie nie zwracał na mnie uwagi, jawnie mnie ignorował.

-Nie czytaj tego.- Podeszłam do niego i próbowałam wyrwać mu książkę z rąk, ale oczywiście nie dałam rady. Schował książkę za sobą, tak, bym nie mogła jej dosięgnąć.

- Już za późno. Przeczytałem już połowę. Wiesz, jak wciąga? Ludzie mają naprawdę ciekawą wyobraźnię.- Wciąż się uśmiechał, gdy ja bezskutecznie próbowałam dorwać się do świńskiego czytadełka.

-Dawaj to- wydyszałam przez zęby. Siedziałam na kanapie obok Lokiego, obłapiając go rękami, aby sięgnąć za jego plecy. Czułam się naprawdę niezręcznie i idiotycznie.

-Nie, nie ma mowy- Loki był wyraźnie rozbawiony moim zachowaniem- Swoją drogą, naprawdę ciekawe rzeczy są tu opisane. Może…- Dalej się ze mną siłował- Wykorzystam wiedzę opisaną tutaj w prawdziwym życiu?

Odskoczyłam od niego jak oparzona.

-Zboczeniec- wydusiłam.

-Na pewno nie na tobie- powiedział z przekąsem i wrócił spokojnie do lektury.

Na szczęście potem już nie wracał do tej książki i zajął się o wiele bardziej ambitną literaturą.

~~~

Nie popatrzyłam nawet przez wizjer, gorączkowo zaczęłam otwierać zamki i otworzyłam drzwi, prawie uderzając nimi o ścianę przedpokoju.

-Cześć. Spokojnie, nie musisz tak pędzić mi na spotkanie- Powitał mnie uśmiech mojej przyjaciółki, Marthy.

- A… Cześć.- Zmusiłam się, aby odpowiedzieć jej uśmiechem. Czasem powinnam się ogarnąć.

Wpuściłam ją do mieszkania i odebrałam od niej kurtkę, wieszając ją w szafie w korytarzu.

-Ostatnio nie miałyśmy czasu się spotkać, co?- Weszła do salonu i omiotła go wzrokiem. Ożywiła się, gdy zobaczyła na stoliku olbrzymią paczkę żelków. Obydwie obsesyjnie potrafiłyśmy się nimi objadać.

-No, miałam ogrom pracy…- Usiadłam obok niej na kanapie i poszłam w jej ślady, biorąc z paczki całą garść słodyczy.

-Myślałam, że już nie bierzesz tych przypadkowych, dodatkowych zleceń?- zapytała, nie przerywając pałaszowania żelkowych miśków.

- Biorę- westchnęłam. Nie było to do końca kłamstwo- Utrzymanie mieszkania i samochodu nadal kosztuje tak samo dużo. A w redakcji nie palą się do dania mi podwyżki.

- Może spytam Simona, czy u niego w firmie kogoś nie potrzebują?

-Dzięki.- Uśmiechnęłam się do Marthy- Ale nie miałam dawno praktyki z grafiki, nie chcę znów zaczynać od zera. Po za tym, nie mam zamiaru wykorzystywać twojego narzeczonego.

-Daj spokój.- Poklepała mnie po ramieniu- Może warto spróbować?

-No nie wiem…- Nie byłam przekonana. Wepchnęłam do ust kolejnego żelka.

- Przyznaj się, pewnie nadal czekasz na swoją szansę, co? Na jakieś super mega wielkie zlecenie?- Trąciła mnie łokciem w bok.

-Taak, oczywiście. - Uśmiechnęłam się. Kiedyś planowałyśmy z Marthą, że będziemy super popularnymi fotografkami, robiącymi wyłącznie artystyczne zdjęcia, które potem będą pokazywali w galeriach na całym świecie. Marthcie udało się zostać fotografem mody, robiła też zdjęcia portretowe. Ja też nie mogłam narzekać, zawsze marzyłam, żeby zostać reporterką, ,,fotografem ulicy”. Ale praca mojej przyjaciółki była o wiele lepiej płatna- Chyba właśnie mi się takie trafiło. Napijesz się czegoś?- Przypomniałam sobie o dobrych manierach i wstałam z kanapy.

-Tak, możesz mi nalać wody.

Pokiwałam głową i ruszyłam do kuchni.

-Słuchaj, a może tu chodzi o coś innego? O jakiegoś faceta?- zapytała, nadal siedząc na kanapie. Spojrzałam ze zdziwieniem w jej stronę, a ona poruszyła znacząco brwiami. Parsknęłam śmiechem.

- Tak, ci ustawiają się do mnie drzwiami i oknami. A tak na serio, chyba wybiorę się pewnego razu do ciebie na jakąś sesję. Wreszcie pooglądam sobie jakieś gołe klaty, bo na razie żaden mężczyzna nie jest skory, aby się przede mną obnażać.- Obydwie parsknęłyśmy śmiechem. Co prawda jeden mężczyzna paradował całkiem niedawno w moim mieszkaniu pół nago.

Ścisnęłam nerwowo szklankę z wodą dla Marthy.

-Zapraszam serdecznie, u mnie gołych klat zawsze pod dostatkiem.- Martha cały czas się śmiała, na szczęście nie zwróciła uwagi na moje nagłe spięcie.- Ale mam radę, jak zaspokoić twoją desperację- powiedziała, gdy wreszcie opanowała się i mogła normalnie oddychać.

Spojrzałam na nią pytająco. Podniosłam szklankę i usłyszałam ciche puknięcie. Spojrzałam w dół.

Woda zamarzła. Lód rozsadził szkło. Nie wiedząc, co zrobić w pierwszej chwili, po prostu upuściłam naczynie na podłogę.

-Co ty robisz?- Stół w kuchni skrył przed moją przyjaciółką to, co przed chwilą zrobiłam. Zobaczyłam, jak Martha wstaje, aby dowiedzieć się, co też się stało.

-Nic, nic, nic!- Machnęłam ręką, aby powstrzymać ją, a w myślach prosiłam, aby lód jak najszybciej się rozpuścił.- Tylko zrzuciłam szklankę, już sprzątam!

Szybko pozbierałam stłuczone szkło, wytarłam podłogę i tym razem szybko, bez zakłóceń udało mi się donieść wodę do mojego gościa.

-No a w ogóle to o jakim zleceniu mówisz?- zapytała, odbierając ode mnie szklankę. Pociągnęła łyk i spojrzała na mnie wyczekująco.

-Eh… Takie tam, w sumie nic szczególnego. –Uśmiechnęłam się i machnęłam ręką.

-To znaczy?- Odstawiła naczynie i przysunęła się do mnie. Poczułam się nieswojo. Głupio mi było o tym mówić, bo i moja decyzja była spontaniczna i nie do końca przemyślana. Ale było to moje marzenie i nie mogłam przegapić takiej szansy.

-Emm… Widzisz… Dostałam bardzo dobrą propozycję. Idealną wręcz, spełnienie moich marzeń. Otóż- wzięłam głęboki wdech.- Jadę do Donbasu. Na Ukrainę. Jako reporter.

Oczy Marthy prawie wyszły z orbit. Przez chwilę jej usta poruszały się bezgłośnie, jakby głos zamarł jej w gardle.

-Oszalałaś.- W końcu zdołała się odezwać.

-Nie, nie oszalałam- potrzasnęłam przecząco głowa, ale zaraz podniosłam wzrok na moją przyjaciółkę- A wiesz, może jednak oszalałam.

-Jesteś głupia. Zastanowiłaś się chociaż przez chwilę? Przecież tam… tam… Tam jest wojna! Strzelają, spuszczają bomby! – Zaczęła wymachiwać gorączkowo rękami.

-Wiem.- Co prawda, nie byłam jeszcze pewna tej decyzji. Zgodziłam się na propozycję naczelnej, to było spełnienie moich marzeń, kolejny szczebel kariery zawodowej. Jednocześnie była to ucieczka od problemów i bardzo dobrze wiedziałam, że zachowuję się jak dziecko. Ale przed moją przyjaciółką grałam opanowaną i pewną swoich decyzji.

-Chyba nie do końca-burknęła

-Daj spokój.- Przysunęłam się do niej jeszcze bardziej, ale wzrok utkwiłam w oknach na przeciw nas.-Przecież wiesz, że to kocham. Nie pamiętasz, jak się śmiałyśmy, że chcemy być jak Bractwo Bang Bang? Dostać Pulitzer’a i być sławne?

-Owszem, pamiętam.-Nadal była naburmuszona i niepocieszona.- Ale to były tylko nierealne marzenia i…

-Które teraz stają się realne- przerwałam jej.

-Dobrze, ale sama dobrze wiesz, że to nie jest takie piękne, jak się wydaje! Myślisz, że czemu tak mało ludzi chce tam jechać? To drugi koniec świata…

-Nie przesadzaj- znów jej przerwałam. Zgromiła mnie wzrokiem.

- Przecież wiesz, że to tak nie działa. Nie na tym to polega. Podróż tam to ogromne ryzyko. To nie jest zabawa w fotografów, w sławę i pieniądze. Tam jest wojna. I nie wszyscy wychodzą z niej cało...- Dokończyła cicho.

Oczywiście, że o tym wiedziałam. Wiedziałam, że to nie jest zabawa. Nie byłam głupia.

-Kilku dni tam nie wytrzymasz- szepnęła, wpatrując się w podłogę.

Oparłam głowę na jej ramieniu.

-Wiem.

-To po co ta jedziesz? Jaki jest powód?- złapała mnie za rękę.

-Po prostu… Chcę coś zrobić. To dla mnie szansa. Nie żarty, nie zabawa. Szansa.

Martha przytuliła mnie bardzo mocno.

_____________________________________________________________________________

Bractwo Bang Bang- Film oparty na faktach.
W latach 1990-1994 czterech fotografów z RPA: Ken Oosterbroek, Greg Marinovich , Kevin Carter  i João Silva tworzy Bang Bang Club. Utrwalają oni na zdjęciach sceny walk rozgrywających się na ulicach w momencie upadku apartheidu.

Wybaczcie za wszelkie błędy, ale i mnie dopadła epidemia i leżę chora w łóżku :/ A miałam nadzieję, że się uchowam...

Ten rozdział jest... średni. Od teraz będą pojawiały się retrospekcje i fragmenty z perspektywy Lokiego, mam nadzieję, że się nie pogubicie. Od początku to planowałam i nie będę tego zmieniać. Nie będzie to trwało długo, więc mam nadzieję, że to przetrzymacie. 

Meg jest strasznie głupia. Coś jej nie wychodzi i od razu zachowuje się jak dziecko... Co za kobieta. Chyba problemy ją przerosły....

Jak zawsze dziękuję za wszystkie wasze komentarze. Podtrzymujecie mnie na duchu, motywujecie do dalszej pracy i wytykacie błędy, które staram się poprawiać i mam nadzieję, że moje opowiadanie powoli, powoli będzie coraz lepsze. Liczba wejść, znowu wzrosła. Dla niektórych to mało, dla mnie ponad 2 tysiące wejść to liczba niewyobrażalna. Jeszcze raz dziękuje i zachęcam do komentowania- zwłaszcza, jeśli coś wam się nie podoba.

Pozdrawiam!